Τη Δευτέρα 24-02-2020, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, έλαβε χώρα
ένα ακόμα περιστατικό ξυλοδαρμού αστυνομικού, κατά τη διάρκεια του οποίου ο αστυνομικός,
προκειμένου να σώσει τη ζωή του, πρόταξε το υπηρεσιακό του όπλο.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η εκδοχή της “ενωτικής
πρωτοβουλίας της ΑΣΟΕΕ” είναι
ότι ο αστυνομικός «αποπειράθηκε
να συλλάβει μικροπωλητή και όταν φοιτητές αντέδρασαν, μπήκε στη σχολή
στοχεύοντας με το όπλο, απειλώντας τους ότι θα τους ρίξει». Το
“σχήμα των ΕΑΑΚ της ΑΣΟΕΕ” τονίζουν ότι «με
πρόσχημα το παραεμπόριο θέλουν να τρομοκρατήσουν τους φοιτητές και να δείξουν
ότι κάνουν κουμάντο! Ωστόσο τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που βρίσκονται
πίσω από τα κυκλώματα ναρκεμπορίου και παραεμπορίου δρουν ανενόχλητα. Ο στόχος
για αυτούς είναι άνθρωποι κατατρεγμένοι όπως μικροπωλητές και
τοξικοεξαρτημένοι».
Άρα ο αστυνομικός πήγε μόνος του στο
Πανεπιστήμιο να εφαρμόσει το μυστικό
σχέδιο των “κυκλωμάτων” που προφανώς δεν είναι άλλο από την πάταξη του
φοιτητικού κινήματος, καθώς το φοιτητικό κίνημα είναι το τελευταίο εμπόδιο στην
παγκόσμια κυριαρχία. Αυτό θα το πετύχαινε πηγαίνοντας με την ιδιωτική του
μοτοσικλέτα και συλλαμβάνοντας έναν μικροπωλητή και άμα λάχει να σκοτώσει κανά
δυο φοιτητές. Ένας Αστυνομικός. Που μόλις έχει προσληφθεί. Μόνος του.
Κάπου το σενάριο πάσχει. Αλλά τί ξέρουμε εμείς; Οι πολιτικοί φορείς
ξέρουν καλύτερα. Αφού, ακόμα και μετά την επίσημη ανακοίνωση της αστυνομίας για
το περιστατικό, ορισμένοι πολιτικοί που τοποθετήθηκαν με σχετικές δηλώσεις,
δείχνουν ότι προφανώς υιοθετούν αυτό το σενάριο.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να παραθέσουμε αυτές τις δηλώσεις, οι οποίες
τοποθετούνται μεταξύ του κλεισίματος του ματιού στις ως άνω φοιτητικές
οργανώσεις και της σχεδόν πλήρους υιοθέτησης της εκδοχής τους.
Είναι κατανοητό ότι το πολιτικό πρίσμα έχει την ιδιότητα να
διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Πρέπει όμως να γνωρίζουν όσοι έχουν δημόσιο
λόγο, ότι φέρουν ευθύνη.
Φέρουν ευθύνη όταν ένας αστυνομικός, ένας νέος άνθρωπος, ένας άνθρωπος
ξυλοκοπείται στο δρόμο επειδή απλώς δεν κατάφερε να αποκρύψει την ιδιότητά του.
Στο παρελθόν, για τον ίδιο λόγο, αστυνομικοί σε υπηρεσία και εκτός υπηρεσίας,
έχουν υποστεί μέχρι και θανατηφόρες σωματικές βλάβες. Και ενδεχομένως να συμβεί
και στο μέλλον.
Ποιός νομιμοποιεί αυτού του
είδους τη βία;
Ποιός ευθύνεται για τη
στοχοποίηση των αστυνομικών μέσα σε μια δημοκρατία;
Ποιός αναγκάζει τους
αστυνομικούς να κρύβονται, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου κοινωνικού αποκλεισμού;
Οι κυβερνήσεις πάντα δείχνουν την αντιπολίτευση και η αντιπολίτευση
καταγγέλει τον αυταρχισμό της εκάστοτε κυβέρνησης. Και στη μέση ο αστυνομικός
καλείται να παριστάνει ταυτόχρονα από τη μια τον μπαμπούλα και από την άλλη το
σάκο του μποξ.
Άραγε υπηρετείται ο θεσμικός ρόλος ενός πολιτικού - είτε βρίσκεται στην
κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση – όταν χρησιμοποιεί το δημόσιο λόγο που του
παρέχει η πολιτεία και παρουσιάζει τα γεγονότα μέσα από το δικό του πολιτικό
πρίσμα, μόνο και μόνο για να επιτεθεί στον πολιτικό του αντίπαλο και να
εξυπηρετηθεί έτσι μια προαιώνια παράδοση στείρας πολιτικής αντιπαράθεσης;
Ίσως, όταν κάποιος κοιτά για πολύ καιρό την πραγματικότητα μέσα από το
πολιτικό πρίσμα, να διαστρεβλώνεται και η ιδία αντίληψη της
πραγματικότητας.
Αλλά, τί ξέρουμε εμείς; Δεν είμαστε ψυχίατροι.
